mgr. Agnieszka Banaszak – Kulka
lek. med. wet. Magdalena Chmielewska

  • Instrukcja naszego autorstwa powstała na poczatku 2004 roku i z biegiem kolejnych lat nabierała aktualnego kształtu. Wszelkie oparte na niej opracowania wykorzystywane przez innych hodowców i przekazywane opiekunom ich szczeniąt stanowią dowód na poczytność naszych słów i ponadczasowość pomysłu.

Angielskie Springer Spaniele to psy, które odpowiednio wychowane i ułożone będą przez wiele lat cieszyć Państwa serca jako najwierniejsi towarzysze i przyjaciele. Wymagają jednak ze strony swych ludzkich opiekunów wiele ciepła, miłości i zainteresowania oraz poprawnej pielęgnacji i opieki, zaś braki w tym zakresie zaważyć mogą na całym dalszym rozwoju psychicznym bądź fizycznym szczenięcia. Dlatego też, zanim zatem popełnimy najpoważniejsze błędy, powinniśmy uświadomić sobie, jak dalece przyszłość łaciatego maluszka zależna jest od naszych czynów, wyborów i przyjętego sposobu postępowania.

Ze względu na fakt, że psy te zostały wyhodowane w celu podejmowania ścisłej współpracy z człowiekiem – są one od nas w ogromnym stopniu zależne. To rasa najbardziej pierwotna i najstarsza wśród wszystkich spanieli, której przeznaczeniem było kiedyś odnajdywanie i wypłaszanie oraz napędzanie zwierzyny w sieci, pod sokoła i charta. Obecnie psy używane do szukania, płoszenia i aportowania zwierzyny „pod broń”. Największe i najszlachetniejsze wśród brytyjskich spanieli lądowych. W świecie współczesnym z powodzeniem wykorzystywane w wielu dziedzinach życia – poczynając od zadań psa ściśle towarzyszącego, poprzez konkursy sprawnościowe i myślistwo, aż do pracy w Policji i Straży Granicznej.

Z całą pewnością nie nadają się do mieszkania na dworze, w kojcach, budach, w zamknięciu i izolacji od ludzi.
Z drugiej strony – nie są zabawkami. Łagodne, stabilne charaktery, ogromna chęć współpracy ze swym ludzkim przewodnikiem czyni je idealnymi wręcz współmieszkańcami i kompanami rodziny.

CHARAKTER

Typowego springera charakteryzuje przyjazne usposobienie, łatwość przyswajania wiedzy i posłuszeństwo. Powyższe cechy wzmagają łatwość układania, stanowiącą istotę właściwej kontroli przewodnika nad psem.
Na gruncie europejskim (szczególnie w Wielkiej Brytanii i krajach skandynawskich) springer spaniel angielski, łącząc właściwe tej rasie zalety – łagodność, niezwykłą podatność na szkolenie, wolę współpracy z człowiekiem i chęć zadowolenia swego opiekuna (ang. „will to please”), ale jednocześnie wytrzymałość, żywiołowość i umiłowanie zabaw – wciąż zyskuje popularność jako niezrównany pies rodzinny i towarzyszący.
Nie są to psy obronne! Wrodzone cechy charakterologiczne zupełnie nie predysponują ich do takiego zadania.

Na ringu wystawowym pies powinien być zrównoważony i uważny oraz spokojnie pozwolić na zbadanie przez sędziego bez oznak zdenerwowania czy nadmiernej uległości. Agresja w stosunku do ludzi lub innych psów, jako całkowicie niezgodna z charakterem psa myśliwskiego, jest niemożliwa do zaakceptowania.

PIES I DZIECKO

Angielski springer spaniel kocha dzieci i mocno się do nich przywiązuje. Jego zrównoważony charakter pozwala na cierpliwe znoszenie wylewnych oznak ich miłości (skupiających się zwykle przede wszystkim na uszach, co oczywiście raczej nie dziwi), zaś skłonność do zabaw czyni z niego wymarzonego wprost towarzysza dziecięcych igraszek. To pies ponad życie wielbiący członków swej ludzkiej rodziny.
Niezmiernie ważne jest jednak wpojenie dziecku podstawowych zasad komunikacji z psem, tak by uniknąć jakichkolwiek nieporozumień i sytuacji stresowych dla obu stron.
Pamiętajmy, że tryskający na ogół radością i doskonałym humorem springer także potrzebuje czasami błogosławionej chwili świętego spokoju.

Szczenięta pochodzące z naszej hodowli są wyłącznie szczeniętami rodowodowymi.

CO TO JEST RODOWÓD I METRYKA?

Pojęcia te na ogół, kojarzą się z wystawami. Jest to w jakimś stopniu (ale tylko częściowo) prawda: wystawiane może być bowiem tylko zwierzę, które posiada RODOWÓD, czyli dokument stwierdzający jego pochodzenie od określonych przodków (rodziców, dziadków, pradziadków i prapradziadków) – ujmujący 4 ich pokolenia (w Polsce i większości krajów europejskich).
Dokument ów powinien dawać wytyczne, jaki nasz pies będzie, a przynajmniej – jaki powinien być, oraz – przy umiejętnym odczytaniu – krystalizować niejako cele hodowcy).
Daje nabywcy gwarancję, że kupił psa, który będzie się mieścił we wzorcu rasy, czyli konkretnych wymogach estetycznych i psychicznych (!) przewidzianych dla jej przedstawicieli. Nie wolno zapominać o jednym – zgodność ze wzorcem rasy obejmuje nie tylko walory ściśle wizualne, lecz także, a może – co najważniejsze – charakter psa oraz prawidłową anatomię. Tu osobniki niezrównoważone, bojaźliwe lub skłonne do agresji oraz posiadające istotne wady anatomiczne poddawane są restrykcyjnym ocenom sędziów i nie dopuszczane do dalszej hodowli.
Celem hodowców POWINNO być zachowanie w potomstwie cech rasy oraz dążenie do postępu hodowlanego (także poprzez poprawianie ewentualnych błędów, które wykazują rodzice), rozmnażanie zwierząt zdrowych na ciele i umyśle i dążenie do wyhodowania jeśli nie lepszych, to chociaż nie gorszych niż rodzice zwierząt.

Szczenięta po urodzeniu zgłaszane są do Związku Kynologicznego, przedstawiana jest karta krycia (dokument potwierdzający ojcostwo). Po około 6 tygodniach od narodzin przeprowadzany jest przegląd miotu: komisja z ramienia Związku przybywa do hodowli i ocenia stan szczeniąt, matki, warunków odchowu, a także fakt czy szczenięta przedstawione do kontroli są w ogóle (i pod wszystkimi względami) reprezentantami danej rasy! Spisywany jest protokół, wymieniający ewentualne błędy i wypaczenia. Przy prawidłowym przebiegu przeglądu – kolejną czynnością jest tatuowanie bądź chipowanie. Tatuaż wykonywany jest w lewym uchu, w oddziale wrocławskim ZK ma kolor zielony, składa się z kropek układających się w litery i cyfry. Zaczyna się od litery “R” i 3 cyfr, jest bardzo wyraźny i czytelny. KAŻDE szczenię dostaje metrykę , w której zawarte są informacje o nim, jego rodzicach, ich przeprowadzonych badaniach w kierunku dysplazji stawów biodrowych, itp.
Na podstawie metryki po zapisaniu się do Związku Kynologicznego mogą Państwo wyrobić pełny rodowód. Jest to równoznaczne z zarejestrowaniem psa w związku i wprowadzeniem go do ogólnopolskiej bazy danych.
W razie zaginięcia psa tatuaż/chip może dać także klucz do odnalezienia właściciela.

W hodowli Tamaam szczenięta są chipowane.

SZCZEPIENIA, ODROBACZENIA, ODPCHLENIA

Szczenię zostaje zaszczepione po ukończeniu 6 tygodnia życia na: nosówkę, parwowirozę, zakaźne zapalenie wątroby, parainfluenzę i choroby układu oddechowego.
Ze względu jednak na fakt, iż maluch może wówczas wciąż posiadać odporność nabytą od matki – istnieje niebezpieczeństwo, iż szczepionka nie wywoła u niego pełnej bariery ochronnej.
Należy traktować go zatem jak „nie szczepionego” tzn. unikać kontaktów z obcymi psami i dbać o zachowanie podstawowych zasad higieny (np. wskazane jest zakupienie szafki na buty i chowanie w jej czeluściach wszelkiego obuwia – szczenię uniknie kontaktu z bakteriami zebranymi na podeszwach, nauczy członków rodziny porządku, zaś odwieczny problem gryzienia i maltretowania owych interesujących zapachowo części ludzkiej garderoby samoistnie zaniknie.

Najlepiej byłoby, aby szczenię stale przebywało w domu, a na zewnątrz wynoszone było na rękach. Należy pamiętać, że socjalizacja ze światem zewnętrznym jest w tym okresie szczególnie ważna. Dopiero zaś w odstępie około 10 dni po trzecim szczepieniu maluszek będzie mógł bez przeszkód wychodzić na spacery.

Polecamy wykonanie dwóch kolejnych szczepień (drugiego i trzeciego) za pomocą poprzednio użytej szczepionki.
Szczepienie przeciwko wściekliźnie można wykonać przy trzecim szczepieniu – jednak nie później niż do ukończenia 4-go miesiąca życia.
W książeczce zdrowia wpisane zostają terminy następnych szczepień. Kilka dni po szczepieniu należy obejmować maluszka wzmożoną uwagą – możliwy jest bowiem krótkotrwały spadek odporności. Po szczepieniu może przejściowo wystąpić osowiałość, niechęć do zabawy, ogólny kryzys humoru.

Na tydzień przed każdym szczepieniem należy odrobaczyć szczenię odpowiednim środkiem.

WYCHOWANIE

Właściciel szczenięcia powinien nauczyć się najpierw języka psa, nauczyć się go rozumieć i posługiwać się nim w możliwym stopniu – aby potem móc wpoić swemu psu podstawy języka ludzi: gestów, reakcji, zachowań. Proszę pamiętać, ze szczeniak to nie dziecko ludzkie. On nie rozumie SLÓW… Czyta natomiast ich barwę i ton oraz naszą mowę ciała.
Dlatego też dobrze jest pamiętać o kilku prostych zasadach ułatwiających ludzko – psią komunikacją:

• jeżeli pies się czegoś boi – NIE POCIESZAMY go, nie mówimy wysokim, kwilącym głosem, bo TO jest oznaka strachu. Możemy podejmować próby zachęcenia malucha, zwracając się do niego spokojnie i ciepło. Pamiętajcie Państwo: pies jest silny siłą i opanowaniem swego właściciela.

• Ze względu na konieczność prawidłowej socjalizacji szczenięcia nie można zupełnie izolować go od świata zewnętrznego. Ważny jest kontakt z człowiekiem, psami, innymi zwierzętami.

Wynoszenie na rękach do ogrodu, zapoznawanie z nowymi zjawiskami, spędzanie z pupilem czasu, zabieranie na krótkie przejażdżki samochodem jest w związku z tym wskazane – by nie powiedzieć: niezbędne.

• Nauka (m.in. chodzenia na smyczy) powinna rozpocząć się już w domu.

• Zawsze zakładajcie Państwo szczenięciu obrożę z identyfikatorem (tzw. adresówką) – psy łatwe do zidentyfikowania szybciej znajdują swój dom w razie zaginięcia.

• Zawsze badźcie pewni, że obroża założona jest wystarczająco ciasno (miedzy nia a szyją powinny sie zmieścic tylko 2 palce położone na sztorc). Zapobiegnie to ześlizgnięciu się jej np. gdy pies się czegoś przestraszy.

• Ustalcie zasady i trzymajcie się ich! Bądźcie konsekwentni. Nie pozwólcie szczenięciu wchodzić na kanapy lub na schody jeśli nie chcecie aby dorosły pies to robił.

• Jeśli chcecie Państwo pozostawiać szczenię samo w domu na krótki czas każdego dnia – zacznijcie ten trening kilka dni wcześniej wychodząc na chwilę, dając komende „zostań”. Nie spodziewajcie się jednak, że szczenię nie zabrudzi w tym czasie podłogi.

• NIGDY nie bijcie psa! Złe zachowanie musi być korygowane do 2 sekund od jego dokonania – późniejsza kara jest nieskuteczna. O wiele lepszym sposobem jest nagradzanie dobrego zachowania i ignorowanie psa, gdy zachowuje sie nieodpowiednio. Doskonałym pomysłem jest „szkółka/przedszkole dla szczeniąt” – jednak musicie się Państwo upewnić, że szkolenie przebiega tam z delikatnością, nie są używane kolczatki ani inne metody siłowe.

•  Przyzwyczajajcie Państwo szczenię do jazdy samochodem tak szybko jak to tylko możliwe. Zabierajcie go na krókie przejażdżki możliwie często. Upewnijcie się zawsze, że szczenię jest bezpieczne w samochodzie – albo w bagażniku za kratką, albo w specjalnej klatce samochodowej, albo w specjalnej uprzęży – przypięte do pasów na tylnym siedzeniu.

NIGDY NIE WOLNO POZOSTAWIAĆ PSA W ZAMKNIĘTYM SAMOCHODZIE W GORĄCY DZIEŃ, NAWET JEŚLI SAMOCHÓD ZNAJDUJE SIĘ W CIENIU!

• Uczcie Państwo szczenię załatwiać swoje potrzeby w ogrodzie lub na spacerach – ale zawsze po nim sprzątajcie!

• Uczcie szczenię, że zawsze musi Wam wszystko oddać – czy to kość, czy zabawkę – ale zawsze szybko oddajcie mu ten sam przedmiot lub zaproponujcie coś w zamian – tak, aby pies nauczył się Wam ufać.

Więcej informacji na ten temat znajdą Państwo w licznych publikacjach poruszających zagadnienia psiego behawioryzmu. Ze swej strony szczególnie polecamy następujące pozycje książkowe:

  • Zofia Mrzewińska „Po obu końcach smyczy”
  • Zofia Mrzewińska „Jak rozmawiać z psem”
  • Zofia Mrzewińska, Bogusław Górny „Sam wychowasz swego psa”
  • Gwen Bailey „Szczenię doskonale”
  • Brian Kilcommons, Sarah Wilson „Mój pies świadczy o mnie”
  • Magdalena Łęczycka „Jak to ugryźć, czyli pies w domu”
  • Alexandra Horowitz „Oczami psa”
  • Jean Donaldson „Pies i człowiek. Jak żyć zgodnie pod jednym dachem”

ŻYWIENIE

Najbezpieczniej i najwygodniej podawać szczenięciu karmę gotową – „suchą”. Ma ona oczywiście także swoje słabsze strony, ale z wielu względów uważamy, iż wciąż pozostaje dla Państwa najlepsza formą żywienia – przynajmniej w okresie rozwoju malucha, tj. do około roku.

Karma jest moczona w ciepłej wodzie z dodatkiem: łyżki oleju słonecznikowego, lnianego, oleju z oliwek i innych (oczywiście na zmianę), białego sera, mięsa gotowanego, warzyw gotowanych (marchew, ziemniaki, niewielkie ilości pietruszki, selera) oraz owoców (jabłko, banany).
Można również urozmaicać posiłek poprzez podawanie jogurtów naturalnych czy kefirów.
Pies musi mieć jednocześnie zapewniony stały dostęp do świeżej wody.

Wzbogacanie diety jakimikolwiek związkami mineralnymi i witaminami należy zawsze skonsultować z lekarzem weterynarii. Niewłaściwe dawkowanie takich preparatów może powodować zaburzenia wzrostu i rozwoju szczenięcia!

Optymalna forma żywienia zapewni odpowiedni wzrost kośćca – nie za szybki i nie za wolny. Należy przy tym kontrolować wagę pupila, absolutnie nie dopuszczając do nadmiernego jej przyrostu.

Odpowiednie żywienie ogranicza ryzyko wystąpienia dysplazji stawów biodrowych, młodzieńczego zapalenia kości, krzywicy i innych schorzeń.

UWAGA: Szczenię bardzo szybko przyzwyczai się do gotowanego, domowego jedzenia i będzie bardzo trudno powrócić potem do „suchej diety”!

Podroby, takie jak serca, żołądki , wątroby wieprzowe i drobiowe podawać należy nie częściej niż jeden – dwa razy w tygodniu, zawsze ugotowane.
Kości do zabawy – duże cielęce, zawsze obgotowane lub specjalne ze sklepów zoologicznych (z przetworzonych ścięgien).

UNIKAMY: kości drobiowych – są wybitnie niebezpieczne dla zdrowia, a nawet życia pieska. Proponujemy także wystrzegać się niektórych sklepowych tzw. „psich smakołyków ” – mocno barwionych ciasteczek, patyczków, chrupków itp.

TRUJĄCE: rodzynki, winogrona, czekolada i cebula – proszę nigdy nie podawać!!!

Przy naturalnym karmieniu należy pamiętać o preparatach witaminowych, których dawkowanie powinno być ZAWSZE uzgodnione z lekarzem weterynarii.

Do 4-go miesiąca życia karmimy szczenię trzy – cztery razy dziennie, stopniowo zmniejszając ilość posiłków do dwóch (ewentualnie jednego). Należy brać pod uwagę konieczność zapewnienia psu niezakłóconego odpoczynku po jedzeniu. Stosowanie się do tego zalecenia zminimalizuje ewentualne ryzyko wystąpienia skrętu żołądka (choć jest on u springerów schorzeniem niezwykle rzadkim).

DYSPLAZJA

Aby ograniczyć ryzyko wystąpienia dysplazji dokładamy wszelkich starań: rozmnażane przez nas psy są zdrowe, z wynikami badania bioder wpisanymi do RODOWODU. Każde skojarzenie zostaje uważnie wybrane także pod względem zdrowia przodków – z możliwie „czystych” genetycznie linii i przedstawicieli rasy.

Szczenięta są karmione najwyższej jakości karma, otoczone prawidłową opieką, odpowiednio odrobaczane. Ze strony ich nowych właścicieli oczekujemy takich samych starań.

Do 12 miesiąca życia należy dawkować ruch. Co to znaczy?
Szczenięta springerów – największych spanieli – są ciężkie, grubokościste. Rosną szybko.
Zdarza się, że kości rosną szybciej niż mięśnie i ścięgna. Ulegają one wydłużeniu i osłabieniu. Szczenię wkracza w wiek „nastolatka” i wygląda jak „kije od miotły powiązane gumka”. Taka konstrukcja jest bardzo krucha i niezwykle podatna na urazy, których następstwa często uwidaczniają się dopiero w dorosłym życiu.
Szczenięta mają ponadto bardzo przyjazny, ekstrawertyczny charakter: kochają cały świat. Zabawa, gonitwy z innymi psami to szczyt szczęścia!
Z punktu widzenia odpowiedzialnego ludzkiego opiekuna jest to jednak niebezpieczne… Trzeba bardzo uważnie nadzorować takie zabawy. Powinny być krótkie i bez nadmiernych szaleństw!
Do 12 miesiąca psy mogą biegać tylko z własnej woli! Wykluczony jest jakikolwiek ruch wymuszony – bieganie przy rowerze, długie, męczące spacery, wspinaczki górskie, skoki, treningi agility i inne niebezpieczne dla stawów zajęcia.

Należy bardzo ograniczyć a wręcz zupełnie wykluczyć chodzenie po schodach.

PO PRZYJEŹDZIE DO NOWEGO DOMU…

…należy pozostawić szczenię w świętym spokoju, pozwalając mu obwąchać i poznać każdy kąt.
Pamiętajmy o schowaniu butów oraz wyciągnięciu z prądu lub zasłonięciu osiągalnych dla malucha wtyczek, schowaniu wszelkich niebezpiecznych przedmiotów łatwo nadających się do połknięcia. Przygotowane legowisko dla psa najlepiej jest ustawić w zacisznym miejscu.
Na fizjologiczne (tudzież inne) „wpadki” pupila proszę nigdy nie reagować oburzeniem i nie karać szczenięcia! Specjaliści zalecają raczej zachowywać się tak jakby się nic nie stało – sprzątnąć wtedy, kiedy szczeniak nie będzie tego widział. Starajmy się przypilnować go gdy będzie się kręcił i obwąchiwał podłogę – wtedy szybko przenieśmy go na gazety/wynieśmy do ogrodu. Przede wszystkim – pamiętajmy o pochwale gdy załatwi swoje potrzeby w odpowiednim miejscu. Szybko wyciągnie wnioski z tej pozytywnej afirmacji!

3 absolutnie podstawowe ZASADY ułatwiające rozwiązywanie drażliwych kwestii nagłych„spacerków na siusiu” – wyprowadzamy szczenię zawsze po:
1/ jedzeniu
2/ zabawie
3/ spaniu

Zabawki: duże, z litej gumy, sznurka, nie plastikowe ani takie, które można pogryźć i połknąć. W żadnym wypadku stare buty i kapcie – nauczy się je nosić i niszczyć!

KONTAKT Z HODOWCĄ:

Zawsze chętnie pozostajemy do Państwa dyspozycji, służąc radą i pomocą na przyszłość.
Proszę pamiętać, że mogą Państwo kontaktować się z nami bez względu na istotę zagadnienia (nawet z pozoru błahymi problemami, które wymagają omówienia).

Również jeżeli nie będą Państwo chcieli lub mogli opiekować się dłużej naszym psem – proszę skontaktować się z nami – pomożemy w znalezieniu mu nowego domu.

Niezmiennie życzymy wspaniałego wspólnego życia z „naszym”  maluszkiem, wielu chwil radości i szczęścia oraz efektywnego zdobywania wiedzy i nowych doświadczeń.

Agnieszka i Grzegorz Kulkowie

…oraz tamaamkowe springery